Jakość i bezpieczeństwo

Fakt, że w tabelach wyników Energoaparatury, które za chwilę będziemy analizować, nie pojawia się kolor czerwony, robi dobre wrażenie. W istocie oznacza to, że przedsiębiorstwo w latach 2009-2012 stale generowało zyski, nie tylko zresztą netto, ale także na działalności operacyjnej (a zatem dodatni był też EBITDA).

Tyle tytułem wstępu, nim jednak spojrzymy na konkretne kwoty, pokrótce przybliżymy działalność Energoaparatury. Otóż świadczy ona specjalistyczne usługi budowlano-montażowe, związane głównie z elektrycznością w obszarze budownictwa. Spółka działa na rynku od 55 lat, przy czym w tym czasie zrealizowała, jak czytamy na jej witrynie, ponad 15 tysięcy kontraktów. Jej klientami były elektrownie, elektrociepłownie, huty, oczyszczalnie ścieków, rafinerie naftowe czy koksownie.

Spółka oferuje zarówno produkty (np. przekaźniki sygnalizacyjne, układy automatyki), jak i usługi budowlano-montażowe (np. prace elektryczne, pomiary, rozruch, prefabrykację). Na biznesie tym zarabia przeciętnie (jeśli brać pod uwagę lata 2009-2012) ok. 1,88 mln zł na czysto, przy czym średni wynik operacyjny za te lata to 2,68 mln zł. Daje to przeciętne rentowności netto 3,90 proc. i EBIT 5,59 proc.

W 2011 roku Energoaparatura notowała tylko 36,9 mln zł przychodów, w 2009 były one znacznie wyższe (56,03 mln zł), ale najwidoczniej (vide kwota za rok 2012) wracają one do tych poziomów. Przedsiębiorstwo ma w każdym roku mniej więcej stałą pulę aktywów trwałych (co do ich wartości), tj. w granicach 5 – 6 mln zł. Pokrycie zobowiązań bieżących pieniędzmi kształtowało się nader rozmaicie (wskaźnik notował poziom tylko 0,04 pkt w 2011, ale np. 0,67 pkt w 2010), w latach 2011 i 2012 wzrosło zadłużenie kapitału własnego. W tym ostatnim aspekcie jest jednak jasne, że nawet poziom 1,04 pkt jak najbardziej może być tolerowany.

Pozytywnie oczywiście należy ocenić fakt, że przedsiębiorstwo zachowuje złotą regułę bilansową (kapitał własny pokrywa majątek trwały, a poziom odpowiedniego wskaźnika rośnie), aktywa obrotowe natomiast przewyższają długi krótkoterminowe (ale tu akurat poziom wskaźnika spadał, co jest zasadniczo negatywne).

Trzy kwartały roku 2013 dały Energoaparaturze rentowności netto 2,09 proc., EBIT 2,69 proc., co oznaczało 34,67 mln zł przychodów, 725 tys. zł wyniku netto i 931 tys. zł zysku operacyjnego. Było to znakiem pewnego osłabienia, albowiem w roku 2012 analogiczny okres dał podobne obroty (34,8 mln zł), ale dużo wyższe zarobki: netto 1,27 mln zł, EBIT 1,72 mln zł. To oznaczało następujce marże procentowe: 3,66 proc. netto i 4,94 proc., jeśli chodzi o wynik operacyjny.

Owszem, wyniki w 2013 były nieco słabsze (jeśli mowa o trzech trymestrach), ale nie na tyle, by uznawać to za dramat, zresztą zarząd nie wyróżnił żadnych wydarzeń nietypowych w badanym okresie. Co więcej, władze Energoaparatury stwierdziły, że w czwartym kwartale (który mamy już teraz za sobą) nie powinny wystąpić jakiekolwiek szczególne czynniki, znacząco wpływające na wyniki. Spółka, jak mogliśmy przeczytać, „na bieżąco realizuje rentowne kontrakty oraz sukcesywnie uzupełnia portfel zleceń na następne okresy sprawozdawcze i lata obrotowe”.

Mamy więc stabilność, bez aspektów bardzo złych, ale też bez wyjątkowo dobrych. W jakimś stopniu odbija się to na wykresie kursu, gdzie od sierpnia ubiegłego roku mamy wąską konsolidację. Z dołu ograniczają ją poziomy 93 i 97 groszy (czy nawet 1 zł, nieco zaokrąglając), z góry 1,10 – 1,14 zł.

Akcje Energoaparatury należą w dużej mierze (25,20 proc.) do podmiotu Ruthford Holdings Limited, a w 10,74 proc. do Howerton Investment Limited i Leszka Rejniaka. Ten ostatni nie jest obecny ani w zarządzie, ani w radzie nadzorczej. Prezesem zarządu jest Tomasz Michalik, absolwent Politechniki Śląskiej w Katowicach, dla Energoaparatury pracujący od roku 2007.

J. Sobal