Radpol - od grupy do jednostki

Wiele przedsiębiorstw - giełdowych i nie tylko - z powodzeniem realizuje model działania w formie grupie kapitałowej. Ba, często ważnym elementem strategii jest wydzielanie poszczególnych segmentów do odrębnych spółek, a także włączanie do grupy nowych podmiotów z zewnątrz, jednak bez naruszania ich formy prawnej.

Czasami jednak zdarza się też, że firma obiera kierunek zupełnie odwrotny. Dobry przykład to Radpol. Jeszcze kilka lat temu przedsiębiorstwo to było właśnie tradycyjną grupą kapitałową, ale zarząd zaczął realizować proces wchłaniania poszczególnych spółek do podmiotu dominującego.

Obecnie zatem jedynym podmiotem zależnym jest firma Finpol Rohr. Poza tym spółka posiada cztery zakłady, wywodzące się po części z dawnych jednostek zależnych. Mowa o zakładach w: Człuchowie (wyroby termokurczliwe, systemy rurowe z polietylenu i polipropylenu, osprzęt kablowy, przewody); Ciechowie (izolatory porcelanowe i inne wyroby z tego materiału); Kolonii Prawiedniki (rury i kształtki) i Ostrowie Wielkopolskim (żerdzie wirowe i strunobetonowe).

Ogólnie rzecz biorąc, Radpol to w takim razie przedsiębiorstwo z branży tworzyw sztucznych. Co do Finpol Rohr, to warto odnotować, że również i ta spółka ma ostatecznie - jeszcze w tym roku - zostać wchłonięta przez podmiot dowodzący grupą.

My jednak na razie skupimy się na wynikach zaprezentowanych jako skonsolidowane. A wyglądały one w trzech pierwszych kwartałach tego roku następująco:

Przychody za lipiec, sierpień i wrzesień wyniosły 59,66 mln zł, a więc w relacji rocznej obniżyły się o 1,63 proc. W ujęciu narastającym wygenerowano 153,56 mln zł, czyli 97,5 proc. sumy notowanej rok wcześniej.

W tymże ujęciu narastającym zysk operacyjny grupy wyniósł 7,34 mln zł, a na czysto było to 3,44 mln zł. Kwoty te niestety były znacznie niższe od tych, którymi firma mogła się poszczycić w analogicznych okresach lat 2013 i 2014 (mimo że w 2014 miała jeszcze dużo niższe przychody).

Finalnie więc wygląda to tak, że o ile w pierwszych dziewięciu miesiącach roku 2013 marża operacyjna wynosiła 13,5 proc., a rok później wykraczała przynajmniej ponad poziom 10 proc., o tyle w tym roku to już tylko 4,8 proc. Rentowność netto szła zaś w tych okresach tak: 9,9 proc., 7 proc. i 2,24 proc.

Również i sam trzeci trymestr cechował się marżami niższymi niż jego odpowiednik sprzed roku.

Eksport w ujęciu narastającym wyniósł w sumie 12,2 mln zł, tj. 8 proc. całej kwoty obrotów. Rok wcześniej było to blisko 15 mln zł.

Przejdźmy do analizy pozycji bilansowych (skonsolidowanych). Po stronie aktywów dominuje majątek trwały, zresztą w 86 proc. mający charakter rzeczowy. Taki układ nie dziwi w grupie przemysłowej i zarazem produkcyjnej. Z kolei w majątku obrotowym prym wiodą należności z dostaw i usług (ostatnio 54,4 mln zł), mniejsze (34,2 mln zł) są zapasy. Obie sumy kształtowały się bardzo podobnie jak rok wcześniej.

Wskaźnik płynności bieżącej trochę obniżył lot, schodząc z 1,27 pkt (finał września 2014) do 1,16 pkt, co z teoretycznego punktu widzenia może niepokoić. Grupa oddaliła się też jeszcze bardziej od złotej reguły bilansowej, a ogólne zadłużenie wzrosło z 56 proc. do 59 proc. Zwiększyło się też zadłużenie kapitału własnego: wskaźnik podniósł się z 1,27 pkt do 1,43 pkt. Wypłacalność natychmiastowa w relacji rocznej osunęła się z 11 proc. do 9 proc.

Nie oznacza to, by osiągnięto jakieś dramatyczne (czy tym bardziej - tragiczne, by trzymać się teatralnych porównań) wartości, niemniej ten kierunek nie powinien stać się trwałym trendem.

Pod koniec roku 2013 i na początku 2014 notowania Radpolu sięgały grubo powyżej 12 zł, a w istocie testowano nawet linię 14 zł. To już jednak odległa przeszłość. Trend spadkowy zrobił swoje. Ostatnio (od wczesnej wiosny) zakres wahań to ok. 6 - 7,65 zł. Jeszcze kilka dni temu testowano lokalny opór na 6,80 zł, ale np. wczorajsza sesja, po publikacji wyników, była spadkowa. Przetestowano wsparcie na sześciu złotych, schodząc przez moment do 5,91 zł (jakkolwiek finalny kurs to 6,35 zł). Na razie perspektywy na wykresie Radpolu nie są specjalnie optymistyczne.

J. Sobal